Reizen in 2021

Wat doe je als je reisjaar in het water valt door een wereldwijde pandemie? Gewoon gaan! Ok, niet gewoon natuurlijk. Heel ongewoon. Maar laat me bij het begin beginnen. 

Ik wil al heel lang een wereldreis maken. Of een gedeeltelijke wereldreis. Of eigenlijk gewoon een jaar reizen. Dat wil ik al heel lang, maar er is altijd wel een excuus. Voor je 25e is het eigenlijk te duur, en na je 25ste heb je eigenlijk teveel verantwoordelijkheden. Op je 35e kom je er dan achter dat je het gewoon moet doen. Want er is nooit een goed moment om alles op te geven en achter je te laten. Maar dan is er opeens een wereldwijde pandemie en kun je bijna niet weg. Bijna.

Omdat reizen gewoon niet heel verantwoord is hebben we besloten om slechts 1 reisbeweging te maken. In Nederland de boel uitzitten in een lock down was gewoon geen optie. Als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat. We hadden immers al ons huis verkocht, en in Nederland blijven zou betekenen dat we nieuwe verantwoordelijkheden zouden moeten aangaan. Huren. Kopen. Werk. Contracten. Allemaal wat we juist niet wilde. We besloten 1 plek te kiezen om deze pandemie uit te zitten. Dat werd Curacao. Eigenlijk om de hele simpele reden dat we hier zonder visum in elk geval 6 maanden konden verblijven, en er een goede band met Nederland is mocht het toch allemaal niet de goede kant op gaan met de pandemie. We hebben groot huis met enorme tuin uitgekozen, mocht er in Curacao een lockdown komen dan hebben er genoeg ruimte en een eigen zwembad. Geen straf om daar dan opgesloten te zitten. In elk geval beter dan in de kou naar een plafond liggen staren. 

Het is 6 januari 2021 en ik loop in het Oosterpark. Het is koud, grijs, en alles is dicht. Winkels, Horeca, het park is het enige uitje deze dagen. Ik krijg een whatsapp vanuit Curacao. Het huis wat we willen huren is eerder beschikbaar gekomen en we kunnen we morgen al in. Ik spring een gat in de lucht. We hadden bedacht om pas de 21e te emigreren, maar een dag na de oplevering van ons oude huis keken we elkaar al in de ogen wat we in godsnaam nog in Nederland moesten doen die twee weken. Ik had die extra tijd ingecalculeerd om hier nog de laatste dingen te regelen, maar die laatste dingen bleken heel snel geregeld en hoewel speling altijd goed is hadden we die helemaal niet nodig. En dan zijn twee weken in een koud, grijs land waar NIETS te doen is wel lang. Niet zo lang als jullie erin moesten zitten natuurlijk ;) Maar ik lag in mijn hoofd al op een wit zandstrand onder een palmboom. Wat ook niet helpt is dat de situatie in Nederland met de dag verslechterd en we praten inmiddels al over code zwart. Een vaccinatieprogramma is nog niet in zicht en ik zie het zomaar gebeuren dat Rutte elk moment gaat vertellen dat er een negatief reisadvies komt. Want vooralsnog is het nog toegestaan om te reizen. Technisch gezien zal er helemaal geen reisverbod komen, want echt verbieden kan het kabinet het niet. Maar een advies om niet te reizen is natuurlijk wel iets om serieus te nemen. 

Al lopend open ik de TUI website om de eerste de beste vlucht te vinden. Onze koffers staan al een aantal dagen ingepakt klaar. Er is al een container op een boot onderweg met wat spullen die niet meer met het vliegtuig mee konden. Op een PCR test na kan ik gewoon een vliegtuig instappen. De vlucht van 10 januari geeft ons precies genoeg tijd om de PCR test in te plannen. Die moet dan wel morgen, maar dat gaat wel lukken. 

Die zondag zitten we in het vliegtuig. Weg van Nederland, met geen enkel plan om terug te komen. Voorlopig niet in elk geval. Dat reizen komt nog wel, maar laten we eerst maar eens deze pandemie uitzitten op een tropisch eiland.