Abu Dhabi - Ho Chi Minh

Na een reis van 30 uur, inclusief even kort de benen strekken in Abu Dhabi  zijn we eindelijk in Ho Chi Minh en heb ik tijd om een eerste blog te schrijven.

Sommige mensen vinden het best spannend, twee meiden alleen in het midden oosten. Maar als je Debra en Janine heet dan kijk je gewoon even hoe ver je kunt gaan bij de lokale autoriteiten. Hoe vaak kun je eigenlijk op 1 dag door de douane heen het land in en uit voor je apart genomen wordt in een achterkamertje en je uit moet leggen what the fuck je aan het doen bent?

Het antwoord daarop is: slechts 1 keer. Daarna mag je meelopen naar achteren en ga je een kantoortje in met veel te veel mannen in uniform. Geheel onverwachts was het trouwens niet, ergens dacht ik al dat ze het niet fijn zouden vinden als we een loopje zouden nemen met de douane. Maar we wilden het toch erop wagen, slaap, hotel... lang verhaal. We wilde de Sjeik Zayed Moskee bezoeken, dus we hebben om een uur of 23.00 het vliegveld verlaten in een taxi om dit te gaan bekijken. Leuk om die lange nachtelijke overstap toch wat dragelijker te maken. Terug op het vliegveld hadden we toch nog zo een 6 uur te doden en waar we eerst hadden bedacht dit gewoon op het vliegveld uit te zitten zaten de stoelen na 10 minuten al niet lekker meer en wilde we een hotel zoeken. Dus weer door de douane... vonden ze niet leuk.

Als je toch al lekker gaat met je visum moet je ook echt in Vietnam zijn. Waar menig toerist elkaar stond te verdringen om ter plaatse nog even snel het visum formulier in te vullen, geen dollars voor de betaling hadden en mensen moest omkopen om dollars voor ze te wisselen (alleen mogelijk NA de douane) en geen pasfoto hadden (tot vermaak van de lokale autoriteiten die dan wel voor 5 dollar een foto van je gingen maken en dat in eigen zak stopten). Konden wij heel trots het hele zooitje zo overhandigen. Niks meer aan doen: Aanbevelingsbrief, ingevuld VISA formulier, 50 dollar cash en twee pasfoto's. Ondanks dat we als twee tokkies bij een toppers concert het vliegtuig uitrende om als eerste bij de VISA applicatie desk te zijn belandde onze paspoorten gewoon op een grote stapel en konden we wachten tot het hele vliegtuig de aanvraag ook had gedaan tot we ons paspoort terug kregen.

Zeker 1 uur later kreeg ik mijn paspoort terug om te zien dat ik een single entry VISA heb gekregen. Ik sputter nog even tegen "dit klopt niet, ik had multiple aangevraagd". Vietnamese douanebeamtes zijn een heel vriendelijk volkje en het helpt echt oprecht het beste als je zelf ook niet heel vriendelijk terug doet. Lekker praktisch wel. Ik leg 1 keer uit dat ik naar Cambodja moet, probeer echt oprecht van mijn probleem ook haar probleem te maken maar ik haal al snel mijn schouders op. Het kan ze echt niks schelen dus hier ga ik niets mee opschieten. Ik kan me er ook niet heel veel zorgen om maken, ik ga gewoon de grens over bij Cambodja en ik zie wel weer hoe ik terug kom. Ik hoop dat ik met 50 dollar iemand kan omkopen om een tweede visum te krijgen voor de in reis. Het is nu 00.30 en we hebben zojuist besloten morgen door te reizen naar Phu Quoc, een eiland in het zuiden van Vietnam om even bij te komen aan het strand. Ticket was online binnen 3 min geboekt met een of andere onbetrouwbare Aziatische budgetmaatschappij, maar het is maar een uurtje vliegen ipv 10 uur rijden en voor 36,- euro is dat een makkelijke keuze. Wat vanuit daar de planning is weten we nog niet, of we verblijven op het eiland, of we reizen door naar minder bekende eilandjes nog zuidelijker. Daarna willen we door naar Cambodja. Meer weten we niet, zou ook zomaar kunnen dat we 3 weken op een wit zandstrand blijven liggen