Cambodja

Om 06.00 staat de bus voor ons hotel om ons naar Cambodja te brengen. Nouja, bus... een mini van.

We laden onze bagage in en nestelen ons in om de komende 9 uur in deze bus naar Siem Reap te rijden. 

Na 10 min zijn we al een illusie armer, we mogen direct weer uitstappen bij een travel agent waar we allerlei formulieren moeten invullen voor een visum voor Cambodja. Gedwee kruipen we weer uit ons busje en beginnen aan een stapel formulieren, ook mag ik weer pasfoto's weggeven. De meest waardevolle tip die ik mensen voor een reis door Azië kan meegeven is dan ook een shitload aan pasfoto's mee te nemen als je meerdere landen gaat bezoeken.

Ondertussen komen er nog andere backpackers binnen die ook met het busje mee gaan. We geven wederom (sorry Faris, ik weet dat het verboden is volgens de Nederlandse wet!) onze paspoorten af en deze gaan weer in bewaring bij de travel agent. We moeten wel, zij regelen alvast met de formulieren dat we in een keer een visum hebben en zo over de grens kunnen. 

We vertrekken met de rest van de backpackers richting de grensovergang van Ha Tien. Het is maar een paar kilometer, maar na 5 minuten stopt de bus bij een "garage" (een schuur met wat gereedschap) en moeten we allemaal uitstappen. Ondertussen ben ik eraan gewend dat niemand echt Engels spreekt, en als ze het wel doen dan hebben ze meestal zo'n zware Vietnamese tongval dat je er nog steeds niks van kan maken. We hebben dus echt geen idee waarom we uit moeten stappen, maar ik vond wel al dat hij niet heel lekker aan het rijden was. Het blijkt een lekke band te zijn. Dus met dit busje moeten we 500km afleggen en binnen 2km staan we al bij een garage? Goed verhaal. Wij gaan maar naast de kippen langs de weg zitten terwijl we een band voorbij zien rollen die schijnbaar lek is. 

Na 30 min is de band "gemaakt", al hebben  wij er niet al te veel vertrouwen in, maar we kunnen weer verder. Vrij snel naderen we de Cambodjaanse grens, onze paspoorten zijn op dit moment wederom niet eens in de buurt, deze zijn met een scootertje met twee meiden van de travel agency mee. Door de vertraging bij de garage zijn onze documenten al door de autoriteiten gecheckt, blijkbaar hoeven we hiervoor niet in persoon aanwezig te zijn. De twee meiden lopen met een hele stapel paspoorten rond en wij moeten weer uitstappen want je moet de grens te voet over.

We wachten netjes binnen in de grote hal tot we naar een loket mogen voor een stempel, maar ook dat regelen de meiden van de travel agent. We mogen alweer doorlopen naar de laatste check point, een huisje met een grenspaal ernaast, waar de hele stapel paspoorten door een Cambodjaan in legeruniform wordt bekeken. Wij zijn overigens de enige bij wie er documenten bekeken worden want ik zie locals op scootertjes gewoon zonder opkijken de grens passeren. We mogen al snel doorlopen en worden weer het busje ingeladen, de paspoorten krijgen we terug van de meiden en we beginnen aan onze reis door Cambodja.

Alleen stoppen we na een paar kilometer alweer bij het eerste grensstadje voor een travel agent en trekken ze de deur open. "Where you go!?"
"Siem Reap"
"You take first bus!" 
En door naar de volgende passagiers. Ze verdelen ons over verschillende mini vans die klaar staan voor het kantoortje. Alles wordt weer uitgeladen en we stappen de volgende, propvolle minibus in waar verschillende backpackers en enkele locals ingepropt zijn. In 4 uurtjes rijden we noordelijk naar de Cambodjaanse hoofdstad.

Aangekomen in Phnom Penh moeten we het busje weer uit en een nieuw busje in, maar we hebben een half uur voor de bus vertrekt dus we mogen even wat voor onszelf doen. We gaan wanhopig op zoek naar een ATM om geld te pinnen omdat we geen Cambodjaanse Riel hebben en na 6 uur is het toch wel verstandig om iets te drinken want we beginnen langzaam uit te drogen. In de zoektocht naar een ATM verdwalen we bijna in Phnom Penh. 

Uiteindelijk vinden we een wisselkantoor, maar na het wisselen zien we het vrouwtje van de travel agent op een scootertje naar ons roepen. Ze is ons gaan zoeken en we moeten direct terug want de volgende bus is er al. We haasten ons richting het kantoortje, in de sprint weten we nog net langs de kant van de weg twee flesjes water te scoren. Lunch is al niet belangrijk meer, maar water is nu echt wel noodzakelijk.

Als we even later aankomen bij het kantoortje staat er al een tuktuk op ons te wachten met onze backpacks ingeladen. We moeten direct instappen en de tuktuk scheurt weg door de drukke straten van Phnom Penh. Na een rit van nog geen 10 min staan we bij de volgende minibus die ons het laatste gedeelte naar Siem Reap zal brengen. Het is nu 13.30 en we moeten nog zeker 4 uur rijden. Ik vond onze vorige chauffeur mega irritant rijden, maar daar is hij Vietnamees voor. Claxonneren doe je in Vietnam gewoon preventief, gewoon om even te laten weten dat jij ook op deze weg aan het rijden bent. Je zou bijvoorbeeld kunnen voorstellen dat we allemaal onze spiegels gaan gebruiken en gewoon opletten op het verkeer... maar dat is echt heel lastig voor Vietnamezen. Je kunt beter gewoon continue op je claxon zitten zodat niemand je mist. 

De nieuwe chauffeur kan beter rijden, maar heeft een taxi business naast zijn werk als chauffeur voor deze busdienst. Zijn mobieltje gaat regelmatig over en vervolgens rijden we geheel toevallig langs een dorp waar een local instapt. De local  gaat een paar kilometer mee naar het volgende stadje waar ze weer afgezet worden en de chauffeur geld overhandigen bij het uitstappen. Op sommige momenten zaten er in onze bus 5 toeristen aangevuld en opgepropt met Cambodjanen die gebruik maakten van deze zeer creatieve taxi dienst. Soms 2 op 1 stoel omdat er niet genoeg plek is in ons busje.

Het zal niet als een complete verrassing komen dat we uiteindelijk iets langer over de rit deden dan de beloofde 9 uur maar na 12 uur, 2 tuktuks, en 4 bussen komen we eindelijk aan in ons hotel in Siem Reap op een steenworp afstand van het grootste tempelcomplex van de wereld: Angkor Wat.