Tokkie for a day (Cambodja) - gastblog Debra

Hello! Hier even een kleine gastblog van mede-reiziger Debra :-) 

Ik zie ons nog zo zitten enkele weken geleden... Met een gloednieuwe Lonely Planet (die we overigens dag 2 al op een eiland hebben laten liggen) keihard lachend om de tours die worden aangeboden op Angkor Wat. "Een Vespa tour? Een quad tour? Jeeeeezus wat belachelijk, welke tokkie doet zoiets?!". 

Grappig dat we onze eerste dag in Cambodja al allebei doen of onze neus bloed. Stiekem houden we namelijk best een beetje van fout. En ordi. Maar vooral van snelheid en avontuur. "Quad tour doen dan maar?". Oh hell yeah! 

De volgende ochtend gaan we gelijk op pad met onze tot privé chauffeur omgedoopte tuk tuk driver. We hebben al besloten dat Janine gaat rijden en ik achterop met de go pro ons hele avontuur ga filmen (oké, ook een beetje omdat ik mezelf niet vertrouw. Zelfkennis all the way. Ik leg m'n leven graag in handen van iemand die net kielekiele d'r rijbewijs heeft gehaald... Living on the edge baby!) Nou is het zo dat Janine en ik beiden wel dare devils zijn dus het zal je niet verbazen dat ons oog op de aller zwaarste quad is gevallen die ze hebben. Na het tekenen van een contract dat zij niet verantwoordelijk zijn voor onze eventuele dood en nadat de verhuurder ons 100x op het hard heeft gedrukt echt niet te snel te rijden kunnen we vertrekken. 

Onze privé gids Sonny rijdt op een motor voor ons uit. Jezus wat is dit vet!!! We racen over zandpaadjes door de jungle en komen langs kleine dorpjes waar de koeien los doorheen lopen. Rijstvelden, palmbomen, waterbuffels en meertjes met waterlelies flitsen aan ons voorbij. Kindertjes uit de dorpjes zwaaien en roepen naar ons. Na een half uurtje rijden komen we bij een prachtig gekleurde tempel aan. Als we stoppen voelen we ons toch een klein beetje tokkies. Het voelt ergens best slecht om met zo'n racemonster door zo'n idyllisch landschap te racen. Maar de avontuurlijke stadskinderen in ons winnen het van de schaamte. Het is gewoon zo bijzonder en tof! Om het leed te verzachten kopen we op aanraden van onze gids bij een klein dorpshutje een gigantische doos met pakjes instant noodles. Het idee is om deze noodles uit te delen aan de kleine kindjes uit de arme dorpjes. Bepakt met 2 grote tassen vol met noodles stappen we weer op ons racemonster. 

Steeds als we kindjes zien stoppen we en geven we ze de pakjes met noodles. Het is hartbrekend om te zien hoe dankbaar ze zijn. Gelukkig bezitten we beiden over een goede dosis zelfspot en lachen we onszelf keihard uit om hoe belachelijk we bezig zijn. Twee chicks die op een monster van een quad eten uitdelen aan arme kindjes... Dit is zoooo niet Angelina Jolie! Maar de blijheid en dankbaarheid van de kindjes maakt alles goed en al snel voelen we ons al weer helemaal rode kruis. 

Na het scoren van deze karmapunten rijden we op ons monster verder de jungle in. We zijn op weg naar een tempel die hier tussen de palmbomen verstopt ligt. Als 2 tokkies verstoren we met gierende banden en brullende motor (inclusief onze go pro op selfiestick) een yogaklasje dat daar net op dat moment bezig is. Als we stoppen beseffen we allebei hoe hilarisch en achterlijk we bezig en we komen niet meer bij van het lachen. De quinoakutten kijken ons boos aan (hey, wij zijn vandaag Lara Croft ja!) Janine en ik zijn de types die graag een beetje extra olie op het vuur gooien dus we gaan uitgebreid selfies lopen maken bij de tempel. Ach, ze denken waarschijnlijk toch al dat we een stelletje kampers zijn dus who cares. Als we bezig zijn de 1000 jaar oude tempel te bestuderen horen we vanaf de veganistische chiazaden mat een "oooohhhhm" komen en we proesten het uit van het lachen. Tranen met tuiten gewoon. De type toeristen die we altijd vervloeken zijn we nu zelf. En stiekem is het heerlijk. Als we klaar zijn met het verstoren van de rust en weer op onze gigantische quad stappen kan ik het niet laten om nog "namasté bitches" naar het quinoa clubje te roepen. We laten ze achter in een gigantische stofwolk en uitlaat geur. 

We zetten onze tour voort. Onder de modder en stof komen we weer op onze eindbestemming aan. Ondanks dat het niet perse heel chique is kan ik deze tour echt aan iedereen aanraden. Soms is het best fijn om een beetje fout te zijn. Tokkie for the day, olé olé! 

X Debra