Don Ali

We beginnen de dag met een tour door Jeruzalem van Ali. Ali omschrijf ik het beste als  een mix van Don Corleone en Frank Lucas (American Gangster).

Hij loopt in een sjieke trendcoat, een hoed en een wandelstok. Hij lijkt nog het meeste op Denzel Washington, deze afro-Palestijnse Don. (Afro-Palestijn is overigens de benaming waar hij zelf de voorkeur aan geeft).

Hij begint zijn pleidooi met de volgende woorden, helaas was ik net te laat om het te filmen.

"What do you know about Palestine? What does Western media tell you? Forget it, your media is lying. It's bullshit, they are fucker mothers"

Dat zet de toon. We wandelen door de oude stad van Jeruzalem, deze bestaat uit verschillende buurten en de stad is officieel opgedeeld door de groene lijn waardoor het oosten van de stad bij Palestina hoort. Verder is er een Joodse en een Christelijke en Armeense buurt. Dit is belangrijk om de rest van het verhaal te begrijpen.

We lopen langs verschillende bezienswaardigheden, maar deze ochtend gaat het voornamelijk om de politiek. We horen hoe de inwoners van Jeruzalem samen met elkaar leven, en dat is interessant.

Aan de ene kant maakt de toch levendige stad een vredige indruk waar iedereen naast elkaar schijnt te kunnen leven. Maar de verschillende checkpoints verraden een gespannen sfeer, mensen moeten hier blijkbaar wel echt in hun eigen wijk blijven. Of eigenlijk alleen de Arabieren, want een aantal Israëli's lopen wel door de Arabische wijk, en dat is direct een apart beeld. Ze hebben namelijk bodyguards. Echt, twee bodyguards met kogelvrije vesten en walkie talkies. Ze lopen snel, een voorop, daarachter de persoon die ze beveiligen, gevolgd door de laatste bodyguard die het hek sluit. Vaak zijn het kolonisten uit Europa en Amerika die een huis bewonen/bezetten in het Arabische gedeelte van Jeruzalem. Dit doen ze over het algemeen puur uit overtuiging dat de complete stad in Joodse handen zou moeten zijn want fijn wonen is het er niet. Het is enorm provocerend omdat ze zij het andere gedeelte van de stad toegewezen gekregen en hier dus eigenlijk niet mogen wonen. Net zoals Palestijnen niet in het Israëlische gedeelte van Jeruzalem mogen wonen.

Het geeft een raar beeld, wij lopen vrij rond en ik heb me geen enkel moment onveilig gevoeld, maar regelmatig zie je groepjes van 3 (1 settler, 2 bodyguards, die overigens gesponsord worden met privé giften uit Europa en Amerika) voorbij flitsen, nog net niet rennend, maar wel met flink wat tempo. Alsof ze elk moment aangevallen kunnen worden. Het leger is overal aanwezig, zwaar bewapend.

Ali trekt zich er weinig van aan. Hij provoceert de soldaten zelfs afentoe. Het is heel onschuldig, en juist dat maakt het hilarisch. De sfeer is zo gespannen, maar tegelijkertijd is het soms ook gewoon een spelletje. Zo rent onze hostel gastheer L S., een jonge jongen, s'nachts de straten over om biertjes te scoren voor de gasten en zichzelf, als de soldaten hem te pakken krijgen dan kan hij flink wat klappen ontvangen (niet omdat hij wat fout doet, maar omdat er een onofficiële avondklok is waardoor de Palestijnen op de late avond eigenlijk vogelvrij verklaard zijn).

Ali gaat regelmatig naast een paar soldaten staan om zijn verhaal te doen, dat doet hij vanzelfsprekend met een anti-israelische toon maar de soldaten moeten een afweging maken. Laten ze het over zich heen komen of doen ze er wat aan met een groep westerse toeristen gewapend met camera's.

Nu staat hij naast een heel chagrijnige soldaat een verhaal af te steken over een Palestijnse martelaar die vermoord is door Israëliërs. De soldaat luistert aandachtig mee, klaar om in te grijpen. Ali zegt iets naars over de Israëlische bezetters die zijn omgekomen bij een bomaanslag, de soldaat kijkt direct op met een waarschuwende blik. Ali steekt zijn tong uit naar hem. Het is zo hilarisch dat ik keihard begin te lachen, dat breekt de spanning voor zover die er was.